Światowa Organizacja Zdrowia szacuje, że obecnie na świecie żyje ponad miliard osób (czyli ok. 15% całej populacji), które mierzą się z różnego rodzaju niepełnosprawnościami. W tej grupie ok. 200 mln to osoby o znacznej niepełnosprawności. Dla prawidłowego zrozumienia statystyk ważne jest ujednolicenie definicji niepełnosprawności. Według WHO niepełnosprawność to uszkodzenie funkcji organizmu ograniczające lub uniemożliwiające wykonywanie czynności w sposób i w zakresie ocenianym jako normalne u człowieka. W naszym kraju stosuje się różne definicje i kryteria do oceny stopnia tych ograniczeń, najczęściej funkcjonują dwie, opisujące niepełnosprawność: prawna oraz biologiczna.
Ustawa z 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych definiuje osoby niepełnosprawne jako te, „których stan fizyczny, psychiczny albo umysłowy w sposób trwały lub okresowy utrudnia albo ogranicza lub uniemożliwia wypełnianie przez nią ról społecznych, a przede wszystkim ogranicza możliwość wykonywania pracy zawodowej”.
Niepełnosprawność prawna i biologiczna
W 2011 r. przeprowadzono w Polsce Narodowy Spis Powszechny Ludności i Mieszkań. Zgodnie z informacjami zawartymi w spisie liczba osób niepełnosprawnych odpowiadających definicji biologicznej niepełnosprawności wyniosła wówczas 4,7 mln, czyli 12% ogółu społeczeństwa. Dla poprawności statystyki przyjęto, że osoba niepełnosprawna biologicznie to taka, która wykazuje ograniczenia zdolności do wykonywania codziennych czynności życiowych właściwych dla jej wieku. Rozróżniono wówczas 3 stopnie ograniczeń: całkowite, poważne oraz umiarkowanie ograniczone.
W zbiorze osób niepełnosprawnych biologicznie 3,1 mln otrzymało już orzeczenie o niepełnosprawności, przy czym: 29% o znacznym stopniu, 38% o umiarkowanym, 26% o lekkim, 4% to osoby niepełnosprawne prawnie o stopniu niepełnosprawności nieustalonym i 4% to osoby od 0-15 lat. Wykonane w tamtym okresie badania wykazują, że zagrożenie niepełnosprawnością wzrasta razem z wiekiem.
Aktywność zawodowa osób niepełnosprawnych
Według BAEL za II kwartał 2017 r. w zbiorze 1,705 tys. osób niepełnosprawnych będących w wieku produkcyjnym aż 70,4% było biernych zawodowo. Pracę zawodową wykonywało 27.2% a 2.4% było zarejestrowanych w urzędach pracy jako osoby bezrobotne. Pomimo nowych regulacji oraz wzrostu nakładów przeznaczonych na aktywizację zawodową osób niepełnosprawnych większość z nich nie pracuje. Zupełnie inaczej wygląda sytuacja w pozostałych państwach UE, gdzie wskaźnik zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami w wieku od 15-64 lat wynosi średnio 38,7%, gdy ten sam wskaźnik w Polsce to 26,7%.
Znaczenie fizjoterapii i rehabilitacji osób niepełnosprawnych
Dane te potwierdzają to o czym sami niepełnosprawni lub osoby w ich imieniu mówią od dawna. System fizjoterapii i rehabilitacji leczniczej jest niespójny, a zakres oraz rodzaj tych świadczeń różni się w zależności od instytucji finansującej. Podstawowym problemem dla osób niepełnosprawnych jest ograniczona dostępność rehabilitacji, bardzo długi czas oczekiwania na podjęcie rehabilitacji, brak regularnego dostępu, co skutkuje brakiem ciągłości leczenia oraz trudności w znalezieniu wykształconego i wykwalifikowanego personelu, w tym fizjoterapeutów i specjalistów rehabilitacji.
Każdy, kto marzy o satysfakcjonującej pracy dającej pewność zatrudnienia powinien więc rozważyć podjęcie studiów na kierunku fizjoterapia. W ich trakcie student nauczy się różnych terapii stosowanych w celu poprawy funkcjonowania ludzkiego ciała, w tym przeprowadzania rehabilitacji i terapii dla osób z niepełnosprawnościami.